Katecheza 25 maja 2025.

Odpust a sakrament pojednania i pokuty

Rok obecny przeżywany jest w Kościele katolickim jako Rok Jubileuszowy. To czas dany nam przez Boga, po to, by szczególnie skorzystać z łaski Jego miłosierdzia i z Nim się pojednać. Najczęściej powtarzanym i odmienianym na wszelkie sposoby słowem w Roku Jubileuszowym jest słowo odpust. Obserwując rzeczywistość kościelną możemy jednak stwierdzić, że samo pojęcie odpustu jest słabo rozumiane wśród współczesnych katolików. Stąd spróbujemy w cyklu najbliższych katechez wyjaśnić tę trudną naukę.

Na samym początku musimy zaznaczyć, że nauka o odpustach jest ścisłe powiązana z sakramentem pokuty i pojednania. W spowiedzi bowiem grzesznik otrzymuje przebaczenie wyznanych grzechów, za które szczerze żałuje. Dzięki temu może on osiągnąć wieczne zbawienie. Sakrament pokuty upewnia nas, ze Bóg gładzi nasze grzechy zgodnie ze słowami Psalmu 103: „On odpuszcza wszystkie twoje winy, On leczy wszystkie twe niemoce. On życie twoje wybawia od zguby”. Pan w sakramencie tym podnosi nas z niemocy. Jest to sakrament uzdrowienia!

Jednakże grzech „pozostawia ślad”, pociąga za sobą konsekwencje: „Każdy grzech, nawet powszedni, powoduje [oprócz zewnętrznych konsekwencji] ponadto nieuporządkowane przywiązanie do stworzeń, które wymaga oczyszczenia, albo na ziemi, albo po śmierci, w stanie nazywanym czyśćcem” (KKK 1472). Uzyskane w konfesjonale przebaczenie nie uwalnia od kar doczesnych (czasowych), które spotykają nas za życia lub po śmierci w czyśćcu. Uwolnieniu od tych kar służy właśnie obfity skarbiec odpustów Kościoła.

Odpust jest to darowanie przez Boga kary doczesnej za grzechy odpuszczone już co do winy. Rozróżnią się odpusty cząstkowe i zupełne (zależnie od tego, w jakim stopniu uwalniają nas od kary doczesnej). Odpusty te może zyskiwać każdy ochrzczony po spełnieniu odpowiednich warunków dla siebie lub ofiarowywać je za zmarłych. W kolejnych katechezach spróbujemy te prawdy bardziej szczegółowo wyjaśnić.

Drukuj