Co to jest intronizacja
Intronizacja w wymiarze osobistym
Jest to wola i pragnienie, aby serce osoby dokonującej aktu intronizacji było rzeczywistym królestwem Jezusa. W życiu takiej osoby Jezus zajmuje zasadnicze miejsce. Osoba taka pragnie kształtować własne serce na wzór Serca Bożego.
W kulcie Najświętszego Serca Jezusa człowiek sięga do samej głębi tajemnicy Boga i w Nim znajduje siebie, swoje własne centrum. Najświętsze Serce Jezusa jest syntezą miłości.
Wierzący, gdy całkowicie zechce ofiarować swoje serce Chrystusowi, to pozwoli mu to doświadczyć prawdziwego szczęścia, do którego dochodzi się przez myśli, słowa, działania i pragnienia zgodne z Bożym upodobaniem, uświęcone łaską i Darami Ducha Świętego.
Bardzo pięknie wyjaśnia to śp. o. Jan Mikrut (zm. 4 stycznia 2013) w ostatniej książeczce na temat Intronizacji Wybór Jezusa w tajemnicy Serca, analizując pod tym kątem wyznanie wiary: Jezu, jesteś Królem – to prawda obiektywna; Jezu, jesteś moim Królem – wyrażenie swojego stosunku do Jezusa – Króla Miłości; Daj mi poznać wolę Twoją, Panie – to gotowość do pełnienia woli Bożej, aby w ten sposób mógł Jezus królować w naszym sercu; Oto jestem – oddanie się do dyspozycji Boga.
W wymiarze osobistym – kompetentna jest osoba, która tego dokonuje; nikt nie może dokonać Intronizacji za drugiego człowieka, natomiast poświęcić się za drugich możemy, za wzorem Pana Jezusa.
Ten wymiar jest akcentowany już w pierwszej części rekolekcji. Ważne jest tutaj przygotowanie własnego serca, gotowość odrzucenia grzechu i tego, co sprzeciwia się temu autentycznemu wyborowi Jezusa jako Króla w naszym życiu osobistym.
Intronizacja w wymiarze rodzin
Podmiotem w tym dziele jest rodzina, a miejscem najbardziej wymownym – dom rodzinny. Na początku XX wieku kładziono nacisk na publiczny charakter kultu Najświętszego Serca Pana Jezusa. Pierwszym wymiarem tej drogi była rodzina.
Papież Benedykt XV zaaprobował i propagował tę szczególną formę pobożności jaką jest Intronizacja Najświętszego Serca Pana Jezusa w rodzinach. Wzmocniła się więź, uczyniony został niejako pomost pomiędzy kultem Najświętszego Serca Pana Jezusa a społecznym królowaniem Chrystusa.
Twórcą i propagatorem tej idei był o. Mateo Eduardo Cravley-Boevey (1875 – 1960) – zakonnik ze Zgromadzenia Najświętszych Serc Jezusa i Maryi. W 1907 roku przedstawił w Rzymie ceremoniał poświęcenia rodzin Najświętszemu Sercu Pana Jezusa. Ta praktyka szybko uzyskała nazwę – Intronizacja Najświętszego Serca Pana Jezusa w rodzinach. Czym była ta Intronizacja według o. Mateo:
Intronizacja jest to oficjalne i społeczne uznanie najwyższej władzy Serca Jezusowego nad daną rodziną chrześcijańską. Uznanie to winno być potwierdzone, uzewnętrznione i utrwalone przez uroczyste umieszczenie Obrazu Serca Bożego na najzaszczytniejszym miejscu w domu. Uroczystości tej towarzyszy akt poświęcenia.
Dla upowszechnienia tej praktyki o. Mateo założył Dzieło Intronizacji Najświętszego Serca Pana Jezusa w Rodzinach, które spotkało się z bardzo przychylnym przyjęciem i rozpowszechniło się. Ceremoniał przewidywał, że głowa rodziny umieszcza w domu w najbardziej honorowym miejscu obraz Serca Bożego, przed którym kapłan odmawia akt poświęcenia. Rodzina ma odmówić niektóre modlitwy oraz zobowiązuje się do wypełniania określonych praktyk religijnych. Praktyka miała być ponawiana co roku, by przypomnieć o najwyższej władzy Jezusa nad rodziną.
Teksty tego obrzędu kładły nacisk na to, że uznanie panowania Serca Jezusowego nad daną rodziną, domaga się przyjęcia wskazań Kościoła dotyczącego rodziny. Widać więc tutaj aspekt społeczny tego wymiaru Intronizacji. Panowanie Serca Jezusowego nad rodziną, według o. Mateo, stanowi początek drogi, która ma doprowadzić do panowania i tryumfu Królestwa Serca Jezusowego nad całym społeczeństwem.
Papież Benedykt XV szczególnie docenił tę formę pobożności uznania królowania Jezusa w rodzinach, widząc w tej praktyce możliwość przeciwstawienia się dążeniu do oderwania życia społecznego od chrześcijańskich korzeni. Papież ten potwierdza znaczenie Intronizacji Najświętszego Serca Pana Jezusa w rodzinach i w tej idei upatruje możliwość osiągnięcia pokoju, którego wielu wtenczas oczekiwało, w czasach pierwszej wojny światowej. Z woli więc papieża Intronizacja ta nabrała znaczenia politycznego i społecznego chodziło przecież o to, aby przywrócić społeczeństwo chrześcijańskie. O. Mateo w tym celu zakłada Stowarzyszenie Społecznego Królestwa Najświętszego Serca w Rodzinach, którego celem było rozszerzanie tej Intronizacji już nie tylko na rodziny ale szersze społeczności jak również rządzących.
Intronizacja w wymiarze społecznym
Kult Najświętszego Serca Pana Jezusa nie jest tylko kultem pietystycznym czy indywidualistycznym. Jak widzimy, z tego co zostało powiedziane, bardzo wcześnie w swoim rozwoju nabrał on znaczenia społecznego i politycznego, o czym się niekiedy zapomina.
Rys społeczny jest bardzo widoczny w posłannictwie św. Małgorzaty. Widać go w idei wynagradzania i tzw. „idei zastępstwa”. Św. Małgorzata modliła się o pomyślność dla Francji a władcy narodów przyjmując taki kult, przyczyniali się do odnowy moralnej własnych społeczności. W tym duchu w XVIII wieku, przyczyniali się do rozwoju kultu – św. Ludwik Grignon de Montfort i św. Alfons Maria de Liguori.
Według papieża Piusa IX kult Najświętszego Serca Pana Jezusa może być okazją do zmierzenia się z ówczesnymi prądami kulturowymi XIX wielu: liberalizmem i rozwijającym się komunizmem. Bardzo wiele w tym względzie uczynił jezuita Henri Ramiere, który proponował ideę społecznego Królestwa Chrystusa.
Chodziło o to, aby „Jezus Chrystus był rzeczywiście wszystkim w społeczeństwie chrześcijańskim; królował w duszach i w prawach; szkołach i sądach, by w każdym porządku rzeczy realizowało się znane powszechne zawołanie: Christus vincit, Christus regnat, Christus imperat. Znaczącym impulsem do takiego kierunku była beatyfikacja św. Małgorzaty Marii Alacoque w 1864 roku.
Papież Leon XIII, poświęcając w swoim nauczaniu wiele uwagi kwestii społecznej, w encyklice Rerum novarum (15 maja 1891 roku) pokazuje Serce Jezusa jako źródło tych cnót, które mogłyby się przyczynić do rozwoju chrześcijańskiego porządku społecznego i uzdrowić te formy zła, na które ani liberalizm, ani komunizm nie dają rozwiązania. W przemówieniu z 11 października 1893 roku, które wygłosił do członków Apostolstwa Modlitwy w Rzymie, podkreślił potrzebę łącznego traktowania kultu Najświętszego Serca Pana Jezusa z ideą społecznego Królestwa Chrystusa. Była to główna idea przygotowań do Roku Jubileuszowego 1900, którą zawarł w encyklice Annum sacrum (19 maja 1899 roku). Idee te propagował wówczas o. Leon Dehon, założyciel Zgromadzenia Najświętszego Serca Jezusowego (księży sercanów), których program miał się koncentrować na przywracaniu Królestwa Chrystusa w społecznościach, rodzinach, prawach, w nauczaniu, w obyczajach.
Tezy encykliki Annum sacrum są w tym względzie następujące:
– władza Chrystusa rozciąga się nie tylko na jednostki, lecz także na narody,
– królewskie panowanie Chrystusa nie dotyczy tylko sfery wewnętrznej,
duchowej, lecz także doczesnej,
– nieporządek w życiu zbiorowym wynika z odrzucenia najwyższych praw
Chrystusa oraz z sekularyzacji społeczeństwa,
– rożne formy zła społecznego mogą być usunięte tylko poprzez
podporządkowanie władz politycznych i społecznych panowaniu Chrystusa.
W tej encyklice papież zwrócił uwagę na ścisły związek między kultem Serca Jezusa a przywróceniem idei królowania Chrystusa w kwestiach społecznych. W tym celu zlecił wszystkim odmawiania Aktu poświęcenia rodzaju ludzkiego Najświętszemu Sercu Pana Jezusa. Najświętsze Serce Pana Jezusa zostało podniesione do roli sztandaru, pod którym chrześcijanie mają przeżywać swoją wiarę zarówno w wymiarze indywidualnym i wewnętrznym jak i w wymiarze społecznym i zewnętrznym.
W Dziele Intronizacji Najświętszego Serca Pana Jezusa chodzi więc o to, aby wejść na drogę, która prowadzi do aktualizowania społecznego Królestwa Chrystusa.
W 1986 roku Jan Paweł II przypomniał w Paray le Monial, w miejscu objawień Św. Małgorzaty w XVII wieku, że kult Najświętszego Serca Pana Jezusa stanowi podstawową drogę, którą postępując, można by wprowadzić w dzisiejszym świecie oczekiwaną „cywilizację miłości”. Temat „cywilizacji miłości” Ojciec Święty połączył wprost z kultem Najświętszego Serca Pana Jezusa. W liście do przełożonego generalnego jezuitów z 5 października 1986 roku stwierdza, że ten kult może się przyczynić do tego, aby na gruzach nagromadzonych przez nienawiść i przemoc mogła w końcu zostać zbudowana tak bardzo oczekiwana „cywilizacja miłości” – Królestwo Serca Jezusowego. A zatem w myśl tego stwierdzenia papieża, kult Serca Jezusowego prowadzi nie tylko do życia według zasad katolickich poszczególnych osób, lecz prowadzi w tym kierunku do ustanowienia porządku chrześcijańskiego w społeczeństwie. Inna wypowiedź papieża na ten temat była u nas w Polsce, w Toruniu, podczas pielgrzymki w 1999 roku. Podczas beatyfikacji bł. Stefana Wincentego Frelichowskiego, męczennika drugiej wojny światowej przedstawił tragedie XX wieku, wojny – jako konsekwencje nowożytnego procesu oddzielenia rozumu ludzkiego od wiary, procesu, który jest związany z oświeceniem europejskim. Lekarstwem na to straszliwe zło naszych czasów może być w pobożności i kulcie Najświętszego Serca Pana Jezusa. Ludzkość popadła w tak wielkie zło, ponieważ oddaliła się od orędzia miłości wyrażonego symbolicznie w Najświętszym Sercu Pana Jezusa.
Takie pytanie postawił już wcześniej papież Pius XII, który w encyklice Haurietis aquas z maja 1956 roku, pisze: „Cóż może skuteczniej nakłonić chrześcijan do wprowadzenia w życie ewangelicznego prawa miłości Chrystusa, którą pielęgnuje i pomnaża coraz bardziej kult Serca Bożego”.
misjonarz, redemptorysta, o. Andrzej Zając